Z racji mojego zawodu psychologa i zainteresowań, jestem bardzo wyczulona na wychwytywanie ludzkich kompleksów i ich negatywnego wpływu na życie. Nawet kiedy oglądam filmy, szczególnie łatwo właśnie te wątki zauważam :)
Obejrzeliśmy bardzo ładny film pt. „Siostry” („In Her Shoes”). Jego tematem przewodnim była relacja sióstr Rose i Maggie.
Starsza siostra, Rose (grana przez Toni Collette) jest uporządkowana, odpowiedzialna i bardzo zaangażowana w pracę, która jest dla niej ucieczką od samotności i sposobem na „trzymanie się w kupie”. Nie może się pochwalić wieloma doświadczeniami z mężczyznami. Romans ze współpracownikiem jest wielkim wydarzeniem w jej życiu.
Młodsza siostra Maggie (Cameron Diaz) jest osóbką nieobliczalną i uciążliwą we współżyciu. Koncentruje się głównie na tym, by dobrze wyglądać i dobrze się w życiu bawić.
Nie stroni od alkoholu i przygodnego seksu. Nie ma mieszkania ani stałej pracy. Pieniądze zdobywa okradając najbliższych i podrywając facetów.
Oto 3 interesujące wątki, które wychwyciłam w tym filmie, nawiązujące do aktualnie poruszanego przez nas tematu kompleksów.
1. Starsza siostra (Rose), mobilizując młodszą (Maggie) do poszukiwania pracy, powiedziała:
„Nie zawsze będziesz tak wyglądała. Za jakiś czas mężczyźni będą stawiali drinki kobietom o połowę młodszym od ciebie. I co wtedy zrobisz?”
To prawda. Młodość i uroda przemijają. Maggie żyje chwilą, wykorzystując swój atrakcyjny wygląd. Uważa, że to jej jedyny atut, na nim opiera swoją samoocenę.
W przyszłości ogromnie trudno może przeżyć jego utratę. Co jej wtedy bowiem zostanie? Kompleksy, które ma na punkcie swojego wykształcenia – nie umie dobrze czytać ani liczyć.
Jak widać, atrakcyjny wygląd nie wystarcza, by mieć wysokie mniemanie o sobie.
Dobrze jest też odkryć w sobie inne mocne strony, rozwijać swoją osobowość i zainteresowania!
Kolejne dwa przykłady ukazują wpływy dzieciństwa na kompleksy. Kompleksy z tego okresu często nie mają już żadnego uzasadnienia w wieku dojrzałym, ale to, co kiedyś myśleliśmy o sobie wciąż może wpływać na samoocenę i zachowania!
2. Według mojej oceny, Rosi nic nie brakuje. Ma ładną buzię, może troszkę pulchne, ale zgrabne ciało. Jest urocza i sympatyczna. Ona jednak sama uważa siebie za tłustą, nieatrakcyjną, obrzydliwą. Wciąż żyje wyobrażeniami siebie z dzieciństwa. Nie potrafi spojrzeć na siebie kochającymi oczami i dostrzec w sobie piękna. Wyrosła na łabędzia a wciąż czuje się brzydkim kaczątkiem.
3. Mężczyzna z pracy, z którym Rosi miała romans, zdradził ją. Tłumaczył się potem z tego w ten sposób, że w dzieciństwie był bardzo gruby i do tej pory trudno jest mu zaakceptować fakt, że może się podobać kobietom, że budzi ich zainteresowanie. Nie potrafił więc odmówić, gdy atrakcyjna kobieta postanowiła go uwieść…
Strzeżcie się dziewczyny zakompleksionych facetów! :)
I same stanowczo rozprawcie się z własnymi kompleksami!
Powodzenia!
Joanna Stelmach
ZAREZERWUJ MIEJSCE bo już 18, 20 i 22 września – 3 BEZPŁATNE AUDYCJE NA ŻYWO (WEBINARY) O POCZUCIU WŁASNEJ WARTOŚCI
Dodaj komentarz
Kompleksy to wymysł naszej wyobraźni.
Moja mama ma 65 lat od 6 jest wdową. Wg mnie nigdy nie byłą kobietą szczególnie atrakcyjną. Ma sporą nadwagę, zmarszczki, siwe włosy, celullit, rozstępy…..i o 7 lat młodszego bardzo przystojnego i atrakcyjnego narzeczonego, który świata poza nią nie widzi. W jego oczach moja mama jest najpiękniejszą kobietą na ziemi.
Nie to ładne, co piękne, ale co się komu podoba. Szkoda życia na kompleksy. Zamiast się zadręczać swoimi "niedoskonałościami" proponuję cieszyć się i radować życiem.
Pozdrawiam Rita
Katarzyno polecam przeczytaj książkę DAWCY I BIORCY. Tajemnice wzajemnej fascynacji. Cris Evatt, Bruce Feld. Znajdziesz w niej odpowiedź na swoje pytania.
Rito, masz bardzo zdrowe podejście do tego tematu.
Jak pamiętam z Twoich poprzednich wypowiedzi (np. Skąd biorą się kompleksy i Mam okropne włosy) nie wzięło Ci się to znikąd, Ty nad tym pracowałaś – i widać tego wspaniałe skutki!
Twój przykład może nieść nadzieję innym, zachęcać do pracy nad sobą – bo pokazuje, że to przynosi wymierne efekty!
Gorące gratulacje!
Ja to niby wszystko wiem – wiem, że są schematy zachowań, że ja jestem dawcą, a on biorcą. Wiem też skąd się to u mnie wzięło. Ale cóż z tego? Boje się, że dla dawcy (mojego partnera) jedyna moja wartość, a przynajmniej główna, to moje poświecanie się, dawanie mu wszystkiego i że straci zainteresowanie mną jak mu to przestanę dawać.
Chciałam też bardzo podziękować za odpowiedź na mój poprzedni komentarz. Pozdrawiam.
Katarzyno
Jeśli Ty sama utożsamiasz swoją wartość przede wszystkim z tym, na ile jesteś pomocna, spełniasz cudze oczekiwania i zaspokajasz potrzeby innych, to faktycznie może być Ci trudno z ograniczeniem takich zachowań.
I możesz wybierać partnerów, którzy potwierdzą to Twoje przekonanie.
A TY MASZ WARTOŚĆ BĘDĄC PO PROSTU SOBĄ!
I wcale nie musisz się tak starać, by „zasłużyć” na miłość partnera czy innych osób.
Taka jaka jesteś, zasługujesz na bezinteresowną miłość, uwagę i pełne zaangażowanie Twojego mężczyzny!
Tak jest! :-)
Dobrze, żebyś w to uwierzyła!
Kompleksy to straszna rzecz… Sama nie potrafie się wyleczyć… To chyba kwestia charakteru
Bazgrająca
Kompleksy naprawdę potrafią skutecznie zabić w nas radość życia, odwagę i spontaniczność w obcowaniu z innymi ludźmi!
Na szczęście – można się ich pozbyć, choć czasem zajmuje to dużo czasu i pracy nad sobą.
Ale dla polepszenia jakości życia naprawdę warto jest zainwestować swoją energię!
Jeśli samej trudno zmienić Ci stosunek do swojego ciała, bardzo może Ci pomóc praca pod przewodnictwem specjalisty. Możesz też skorzystać z naszego warsztatu POKONAJ KOMPLEKSY.
Przygotowaliśmy go z myślą o osobach, którym kompleksy zatruwają życie, a nie potrafią się uwolnić od nich na własną rękę.
Serdecznie zapraszamy!