Skąd bierze się skłonność do krytyki (2/4)

W poprzednim nagraniu Jak sobie radzić gdy partner krytykuje mój wygląd? (1/4) powiedziałam Ci, że jeśli jesteś podatna na krytykę partnera, to najważniejsze, abyś postawiła na swój rozwój i budowała stabilne poczucie własnej wartości.
Pomoże Ci ono ocenić, na ile zgadzasz się z jego krytyką, na ile nie.

Pozwoli Ci także zachować dobre mniemanie o sobie, nawet jeśli stwierdzisz, że Twój partner słusznie wytyka Ci Twoje niedoskonałości i że faktycznie warto się nimi zająć.
Łatwiej będzie Ci pracować nad sobą, gdy jesteś przekonana, że Twoje mankamenty urody nie obniżają Twojej wartości. Gdy wiesz, że Twoja wartość nie jest od nich zależna.

  
Kolejną ważną strategią w radzeniu sobie z krytyką Twojego wyglądu przez partnera jest zrozumienie, skąd się bierze skłonność do krytyki u ludzi i nabranie do niej dystansu.

Po pierwsze, nieustannie porównujemy siebie i innych z lansowanym ideałem piękna – a w takich porównaniach trudno wypaść korzystnie! Krytyka (i samokrytyka) w takich okolicznościach wydaje się być czymś oczywistym, wręcz nieuniknionym.

Tak jak już wcześniej wspominałam, zewsząd otaczają nas przekazy, jak mają wyglądać atrakcyjna kobieta i atrakcyjny mężczyzna. Będąc nimi bombardowani, ulegamy ich wpływom.
Dobrze, gdy obydwie płcie starają się zachować odpowiedni dystans do lansowanych wzorców, wtedy łatwiej im zaakceptować siebie i partnera.

Jeśli tak się nie dzieje, kobiety na ile mogą, starają się desperacko dorównać do ideału, co wcale ich nie chroni przed popadaniem w kompleksy.
Mężczyźni zaś, porównując swoje kobiety z tymi prezentowanymi na okładkach gazet, niżej oceniają urodę swoich partnerek. I są bardziej skłonni do krytyki. Wymagają od kobiet doskonałości, a przynajmniej starań, by się do niej przybliżać.

Czasem ich krytyka towarzyszy także wysokim wymaganiom wobec siebie – są mężczyźni, którzy bardzo dbają o swój wygląd. Zależy im na tym, by świetnie wyglądać i sami chcą mieć zadbaną kobietę u swego boku.

Są też tacy, którzy urodą nie grzeszą, bardzo daleko im do prezencji przystojnych amantów. Jednak, zamiast zająć się sobą, zadbać w jakiś sposób o poprawę swojego wizerunku, wolą skierować swoje wysokie oczekiwania w inną stronę. Chętnie oddają się krytykowaniu wyglądu nie tylko swoich partnerek, ale też wielu innych kobiet. Robią sobie ich rankingi, oceniając ich atrakcyjność np. na skali od 1 do 10.

Po drugie, krytykujemy, gdy sami doświadczaliśmy bycia krytykowanymi.
Skłonność do ciągłej krytyki najczęściej wynosimy z domu rodzinnego. Ktoś, w czyjej obecności stale krytykowano innych ludzi i kto sam był krytykowany, uczy się krytykowania.

Jeśli będziesz pamiętała o tym, że przykra, złośliwa krytyka
o wiele więcej mówi o osobie, która krytykuje,
a nie o tym, kto jest krytykowany, wtedy łatwiej będzie Ci ją przyjąć.
I nie przejąć się nią!
Ponieważ wiesz, że to nie z Tobą jest „coś nie tak”!

To nie Twoje niedoskonałości urody są rzeczywistym problemem, ale skłonność do krytycyzmu Twojego partnera i prawdopodobnie jego niska samoocena (którą może skrzętnie ukrywać przed światem). Niskie poczucie własnej wartości najłatwiej podreperować wypunktowując komuś jego słabe punkty. Sprawiając, by poczuł się gorzej, mniej pewnie.

Czy rozumiesz już lepiej, skąd się bierze skłonność do krytyki?

Wykorzystaj tę wiedzę dla własnego dobra. 
Staraj się uniezależniać od kulturowych przekazów. Postanów, że przestaniesz porównywać się z nieosiągalnym ideałem. Że postarasz się patrzeć na siebie i na każdego innego człowieka jak na wyjątkową istotę, której nic nie brakuje, i która jest piękna taka, jaka jest. Stale ucz się patrzenia na każdego oczami miłości – bez osądu, a za to z akceptacją.

Na ile to możliwe, trzymaj się z daleka od mężczyzn, dla których liczy się tylko wygląd kobiety, którzy traktują kobiety jedynie jako obiekty seksualne. Bliższa znajomość z nimi nie przyniosłaby Ci nic dobrego! Łatwo przy nich poczuć się jak oceniana rzecz, towar na rynku ciał. Ale nie przejmuj się ich istnieniem i nie złorzecz im. Raczej błogosław. Życz im dobra. Oni też kiedyś się zmienią, dojrzeją, zmądrzeją.

Pamiętaj też, by nawyk krytykowania u partnera traktować jako jego słabość, wadę, niedoskonałość. Przestaniesz dzięki temu odnosić jego słowa tak bardzo do siebie. Jednocześnie dobrze byłoby, by on popracował nad zmianą tego przykrego przyzwyczajenia, wtedy będzie Wam się milej razem żyło. Możesz skłonić go do tego odpowiednią rozmową.

Jeśli treść tego nagrania/artykułu była dla Ciebie ważna, chcesz coś dodać lub podzielić się swoim doświadczeniem, zapraszam do komentarzy!

Joanna Stelmach